Zenon Wechmann urodził się 25 października 1927 r. w Poznaniu. W latach 1935-1939 był zuchem. Następnie wstąpił do V Hufca Harcerzy im. ks. J. Poniatowskiego. Podczas hitlerowskiej okupacji był przymusowym robotnikiem w niemieckich zakładach „Centra” w Poznaniu. Pracę łączył z nauką na tajnych kompletach i z działalnością patriotyczną.

Po wojnie kontynuował naukę oraz aktywnie uczestniczył w życiu Związku Harcerstwa Polskiego, służył w „Poznańskiej Piątce”. Kiedy władze PRL podjęły decyzję o likwidacji ZHP, wystąpił przeciwko włączeniu zuchów do Komunistycznego Związku Młodzieży Polskiej. W latach 1950-1952 podjął konspiracyjną działalność harcerską.

Zaangażowana działalność patriotyczna oraz opór wobec komunistycznej władzy stały się przyczyną jego aresztowania w 1952 r. 23 stycznia 1953 r. Zenon Wechmann został skazany na karę 7 lat pozbawienia wolności, 3 lata utraty praw publicznych oraz pozbawienie mienia. Wyrok odsiadywał w zakładzie karnym w Rawiczu. Stosowano wobec niego przemoc fizyczną i psychiczną. Karę odbywał również w obozach pracy dla więźniów politycznych w Potulicach i Piechcinie-Bielawach. W lutym 1955 r. na mocy amnestii został warunkowo zwolniony z odbywania reszty kary.

Ciężkie doświadczenia więzienne nie złamały jego charakteru ani woli prowadzenia dalszej działalności niepodległościowej. Brał czynny udział w Powstaniu Poznańskiego Czerwca 1956 r. W latach stanu wojennego działał w strukturach konspiracyjnych na rzecz internowanych oraz ich rodzin. Kolportował niezależne wydawnictwa. Aktywnie uczestniczył w licznych manifestacjach.

Od samego początku aktywnie działa w pracach Wielkopolskiego Oddziału Związku Więźniów Politycznych Okresu Stalinowskiego 1939-1956. Jest wieloletnim wiceprezesem oraz prezesem tego związku, a także przewodniczy Wojewódzkiej Radzie Kombatantów i Osób Represjonowanych przy Marszałku Województwa Wielkopolskiego. W 2016 r. został odznaczony Krzyżem Wolności i Solidarności.

Foto: prezydent.pl